[IMK] Saidina Abu Bakar r.a mempunyai seorang hamba yang menyerahkan sebahagian pendapatannya sebagai ghullah (Ghullah ialah bahagian pendapatan
yang diberikan kepada tuan oleh hamba-hamba yang telah dibenarkan
bekerja dengan perjanjian bahawa sebahagian daripada pendapatan itu
hendaklah diberikan kepada tuannya.) kepada beliau. Pada suatu
hari hamba itu telah membawa sedikit makanan lalu diberikan kepada Saidina Abu Bakar r.a. Beliau memakan sesuap daripada makanan itu. Hamba
itu berkata, “Setiap hari biasanya tuan bertanyakan cara-cara saya memperoleh pendapatan. Sebaliknya hari ini tuan tidak bertanya pun.”
Beliau menjawab, “Oleh kerana tersangat lapar saya tidak sempat bertanya. Sekarang, beritahulah.”
Jawab hamba itu, “Pada masa jahiliah
dahulu, saya telah lalu berhampiran suatu kaum dan saya telah membaca
jampi mentera untuk mereka dan mereka telah menjanjikan bayaran kepada
saya. Hari ini, sekali lagi saya lalu di sana dan mereka sedang
mengadakan kenduri kahwin. Merekalah yang telah memberikan makanan ini
kepada saya.”
Saidina Abu Bakar terus berkata, “Kamu hampir-hampir membinasakan daku.” Setelah itu, beliau memasukkan jarinya ke
dalam halkum, berusaha untuk muntah. Namun demikian, sesuap makanan
yang telah dimakan dalam keadaan tersangat lapar itu tidak juga keluar.
Seseorang telah mencadangkan agar beliau minum air kerana akan memudahkan beliau muntah. Beliau telah
meminta satu bekas besar yang berisi air dan terus meminum air itu serta
berusaha untuk muntah sehingga makanan yang sesuap itu berjaya
dikeluarkan.
Ada orang mengatakan, “Semoga Allah s.w.t merahmati tuan. Tuan telah menanggung segala kesusahan kerana sesuap makanan itu. ”Beliau menjawab, “Saya tetap akan
mengeluarkan makanan itu walaupun nyawa saya akan melayang. Saya dengar
Rasulullah s.a.w bersabda bahawa api neraka lebih layak untuk daging yang subur dengan harta yang haram. Saya takut mana-mana bahagian anggota badan saya akan subur dengan sesuap makanan itu.” [Muntakhab Kanzul-'Ummal]
Post a Comment
Komen Anda